Renkli İzlerim

Bu Blogda Ara

Orman idim! Çok dikkatli olalım.

tarih: Haziran 02, 2019

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

GÃ¶rÃ¼ntÃ¼nÃ¼n olasÄ± iÃ§eriÄŸi: bitki, aÄŸaÃ§, gÃ¶kyÃ¼zÃ¼, aÃ§Ä±k hava ve doÄŸa

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Yorumlar

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar

Bir Hikâye. Tahta At

BİR HİKÂYE- TAHTA AT Altmış yıldır oturduğum baba evimin çatısından indirdiğim tahta atıma bakıyordum. Eski koltuğa oturup tahta atı önüme çektim. Küçükken, hemen hemen bütün oyuncaklarımın bir hikâyesini dinlemiştim hem annemden, hem babamdan. Tahta atımın hikâyesini hepsinden fazla severdim. Bu hikâyede babamın bana olan sevgisi, yaratıcılığı, çalışkanlığı, fedakârlığı; hepsi vardı. Tahta atımın hikâyesini annem anlatmıştı. Benim çok iyi hatırladığım bir anı değildi. Çünkü üç yaşlarında küçük bir çocuktum. Batıdaki ilçelerden birinde yaşıyorduk. Babam kaymakamlıkta odacı olarak ...

Zamane Gençliği

29 Mayıs 2016 · ZAMANE GENÇLİĞİ Bizim çocukluğumuzda ve gençliğimizde, büyüklerimizden sıkça duyduğumuz bir söylem vardı.Artık buna deyim de diyebiliriz. "Zamane Gençliği", Zamane Çocuğu." Kendi çapında yenilikleri izleyen, uygulamaya çalışan, özenen bir çocukluk ve gençlikti. Büyüklerimizin çoğunluğu bu deyimi ya da terimi kullanırken, yüzlerinde hafif bir tebessüm; aslında onaylamıyor gibi görünüyor,bir yandan da kendi heveslerini çocuklarında gördükleri için mutlu oluyorlardı. Biraz daha cesur olanlar da ayak uyduruyorlardı zaten.Neye mi? Kılık kıyafetlerinden, davranışlarına( yemek de dahil..), konuşmalarına kadar çağdaş görünmeye çalışırlardı. Öyle ki; benim doğup büyüdüğüm Biga'da tayyör giyip, tüllü şapka ile sokağa çıkan, ekonomik durumu daha iyi olan hanımlar vardı. Biz çocuklar,gençler, onları hayranlıkla izlerdik.Hatta kıskanırdık; neden bizim annelerimiz onlar gibi giyinmiyor diye. Açıkçası; takdir etmemizin en büyük etkeni; bu hanımların, her t...

Kardelen Abla - Çocuk Hikayesi

Erken Uyanan Kardelen Yanağından boynuna doğru akan serinlik hissiyle uyandı Kardelen. Her tarafı tutulmuş, uyuşmuş gibiydi. Gözlerini açmadan "Vakit geldi galiba." Dedi içinden. Yavaşça gözlerini açtı. Yukarıdan sızan ince bir ışık huzmesiyle kamaşmıştı gözleri. Evet! Zaman gelmişti. Yanında uyuyan kardeşine çevirdi bakışlarını. Alaca karanlıkta uyuduğunu görebiliyordu." Uyandırsam mı acaba" diye düşünürken, kardeşi başını öbür tarafına döndürüp uyumaya devam edince vazgeçti. Usulca boynunu uzatıp güneş ışığının geldiği delikten dışarı baktı. Gün ağarmıştı artık. Fakat hava o kadar soğuktu ki gözleri yandı. "Zamanın geldiğinden çok da emin değilim." Diyerek başını başka taraflara çevirdi. Hiç bir hareket yoktu. Anlaşılan kendinden başka uyanan da yoktu. " Evet! Henüz zamanı değil." Diyerek başını içeri çekti. Yeniden uyumak istedi. Fakat uykusu kaçmıştı bir kere. Kaç saat uyuyamadan böyle kalmıştı bilemiyord...

Blogger tarafından desteklenmektedir